Bilginden Medet Umuyorum Bilge

Söyle bana bilge adam,
İyileşir mi içimdeki yaram?
Gözyaşımın tuzu yarama dokunmadan,
Süzülür mü yanağımdan?
Diner mi ayrılık sızısı?
Silinir mi kalbimin yazgısı?

Söyle ey bilge!
Felsefî sözcüklerini dök gözlerimin ferine...
İnandır beni aşkın yalan söylemediğine,
İnandır ruhumu
Karabasan seslerin biteceğine.
Ya da
Yalnızca hazdan ibaret olan bir dünyada,
Yanlış arayışlar peşinde olduğumu vur yüzüme!

Susma ey bilge!
Ben acemiliklerimle boğuşurken,
Sen sakın susma!
Elinle gökyüzüme dokun
ve bildiğin bütün bilgelik hikâyelerinle
İnandır hadi yüreğimi!
Öyle iki,üç kelime kandırmaz beni
Ya da bir kaç şiir doyurmaz yüreğimi
Böylesine sarsılmışken inançlarım!
Böylesine kan çanağına dönmüşken bakışlarım...
Kesmez beni senin devrik tümcelerin.
Bana fizik ötesi bilgilerin lazım,
Yeniden ayaklanmam için.

Söyle bana bilge adam!
Bana uzak oluşunla azalır mı sevdam?
Benimle olmayacağını bildiğin gibi,
Sensiz nasıl olacağını da bil
ve öğret bana,
Yaşamın tatlarını unutmadan!
Konuş ey bilge!
Mağaralarda asılı kalan ruhum hatırına
Bildiklerini benden saklama!
Ya da bağlamadan gözlerimi,
Öldür beni Allah aşkına!

9 nisan 2010

Nasıl ki şiirini izne ihtiyacı yoksa,yürekten gelen sözlerinde bedîe ihtiyacı yoktur.Belki de bedî kaygısından uzak yazmak adamakıllı yaşayanlardan çok delice sevenlere mahsustur.

Bedî=Sözü lafız ve manâ yönlerinden güzellleştiren usûl ve maharetler.