Bilinmeyen Deli(l)lerimiz

gazel bu

bahar mevsimine giriş ağıdı
yoksul pencereden kuş öterken ki o yorgun bakış

sövme duygusu
aşağılanmışlık
iç karartısı

durur saatin ileri vakitlerinde
bir şeyler
her şeyken hiç kimse

beyit boyu
ay yansımaları
tüm gezegenlerin ağzında

boşboğaz bu doğa
konuşur geçmişi
gelecek günlere inanmaksızın

şair örtüsü serilir ufuklara doludizgin
gök kıyar cehennemi
cennete eş diye
sarılırsa güpegündüz
araf çıkar ortaya
tüm deli(l)lerimiz burada buluşur

uzaktan
uzaklar izler karanlığı
şiir mahkumu kelimeler
hapiste isyan eder
elde edemedikleri ayaklarında zincir gibi
elindekiler kişilerin nefesi gibi
vurur boynuna günahı

kırmızıya benzeyen görüntülerden kaçar burcum

saat dokuza kadar
sesi çıkmadığı vakit bu uçurumun
düşe sığınan
sağanaklarla birlikte kaçma vaktidir umudun
hayal bir nefeslik
saniyede gider ölünün bozuk organına
kesik darbe iner yoluna
kokar sessizlik borusunda bir muamma

la edri gamzelerin
saklı yuvasındaki kuytulardan bozma bir kahkaha
ezik amaçların emelinde

tenimiz, dokunamadıklarımızın yansıması
el değmedikçe çıkmaz bu gökkuşağı
avuç dolusu istek gerek
sus payı kadar aşk kazanmak için

öz
sözün, iç tutanaklarında saklı duruyor
yazılmışların okunası sayfalarında kirleniyor ruh
beden ise özgür sanıyor özünü
çoktan kilitlenmiş prangaya ayakları

gazel bu

öyle güzel sevgilinin yüzü yansımıyor
şu sıralar
denizin üzerine

ağıtlar yakılıyor nicedir
kışı yaşamadan, yaza girdiğimiz dünyada

övgü
hakaretin yabancı biçimi

bir kere söylendiğinde varlığına inandığımız sevgi gibi...


24.03.14