Biliyorum Ben Aptalım

Hayatımın en büyük hatasını yaptım
kurma bir oyuncak gibi
sınırsız gücü olan pillerimle
yalana ortak oldum

biliyorum
ben bir aptalım...

masal tadında yalanlara inandım
sarı limoni bir bahçede
bekledim
mayhoşluklar içinde esintide
sözler ve sözcükler hatırlanıyor
geleceğe dahil vaatler
isimler konuyor doğmayacak olan çocuklarımıza
sahte özlemler
öpüçükler geçişiyor saatler

biliyorum
ben aptalım...

hep mantıklı olmak istedim
hep ellerle sayıla bilen olmak gibi
azı tam yoğurmak
soyutlanmaktan uzak bir gezegeni bekledim

biliyorum
ben aptalım...

sakız çiğnerken erik tadı gelir ya
aromalı hesabı
bizimkisi aromalıydı
yanı sonradan eklendi her şeyi
su üstüydü
yalanlarla doluydu
bir tüfek namkusundan çıkma saçmalar kadar
saçmaydı

biliyorum
ben aptalım...

çocuktum sanırım ya da
olmak istedim yeniden
annemi emanet ettim
kalbimin en derin yerindeki
sembolünü verdim
neden diye düşünmedim
sadece kandım
inanmak istedim
riyakar olsada
acımasız bir boksörün yumruk darbesine dayanırcasına
yüz üstü kapaklanmak
hemen oracıkta
kalkmak istedim canım pahasına

biliyorum ben çok büyük aptalım...

değerler vardır
miğdesiz olmak gibi
bana kardeşim kadar yakın kardeşten emanet
hatta hiyanet içinde
onu üzmekte vardı içinde
söylemişti
yani söylemek istedi
aldırmadım
inandım sanırım kar incesi yalanlara

biliyorum ben aptalım...

bu son mu dersin
peki ilkleri yaşarken
sonunu düşünen kahraman olamazmış gibi geliyor
şimdi biliyorum ve gülümsüyorum
bir gün gerçek bir melek gelir
o da güler
neye dersin

aptallığıma....