Bilmezsin Sen..

Bilmezsin sen;

Yüreğim hep tan vaktinde öper
gözlerini..

Çünkü yüreğin en güzel,
Bu saatlerde teslim eder kendini..

Yaramaz bir çocuk gibi burkulur dudakların,
Gerinir kolların şöyle bir geriye..
Sonra tüm yorgunluğun ile bırakırken kendini yatağa,
Sanki daha bir sarılırsın adımın baş harfi işlenmiş yastığına..

Bu halinle karşında ben,
-Bilmezsin sen-
Nasıl da mest olurum
Seni izlerken..

Sonra nicedir,
Ağır gelen hasretin damlar kirpiklerimden..
-İlacı olur gözlerinin-
Bakışlarına gölge düşürmüş çapakların temizlenir....
Sessizce..

Sonra parmaklarım dolanır saçlarının arasında...
Bazen üzerine evvelce sinen,
el kokusuna rastlarım..

Çaresizliğim daha bir ağlatır beni....

Ama kızmam sana..
-kızamam ki...-

Usulca okşarım saçlarını
Başına üşüşmüş kötü düşünceleri havalandırırım..
Eline iner elim
İklimlerine rastlarım..

Birden hisseder gibi dolanır parmaklarımın arasına parmakların..
Parmaklarımdan parmaklarına akar sevgim..
Hayat çizgin hayat çizgim!
Aya'larındaki her yaşanmışlık kaderim olur...
Bilmezsin sen!

O anda bildiğim bütün güzel dualarımı üflerim üzerine..
Yüzünün her hecesine aşkımı işlerim dudaklarımla

Tebessüm düşmüş yüzün hiç asılmasın diye de,
"Amin" noktasını hep burnunun ucuna koyarım : )

Bilmezsin sen..

Ve gülümsediğini gördüğüm vakit gitme vaktidir benim için..
Telaşındayken senden ayrılmaların,
Yüreğimden yüreğine ince bir kalkan örülür..
-seni koruması için-
Ve ben kalkarım iliştiğim yatağının kenarından..

Pencereden son bir kez bakarım yüzüne..
Bilmem kaçıncı kez sana aşık olurum..

İşte sevgili,
Her tan vakti,
Güneşin emin ellerine böyle teslim edilirsin sen..

(Ama bilmezsin tabi-
Kiracısı olduğun yüreklerden ait olduğun şu eve dönesin diye,
Mahmur tenin bırakmak istemedikçe tenimi!
Nasıl da can çekişirim ben.....)

Bilmezsin sen...

Bu şehirde sensizken,
Seni sevmek nasıl birşey..


Gel..