Bir Ağacın Öyküsü(Salıncağını Kesen Adam)

Ben bir fidandım.
Daha boyum bir karış.
Yumuşacık, kara toprağa diktiler,
Küçücük,
Toprak gibi yumuşacık eller.

Tutundum toprağa,
Toprak tutundu bedenime.
Arada bir can suyumu verdiler,
Yine o yumuşacık eller,
Akıp gitti iliklerime.

Ben mi yılları, yıllar mı beni kovaladı,
Büyüdüm.
Dallar saldım gökyüzüne.
Güneşte yandım,
Yağmurla ıslandı yapraklarım.
Gündüzle dost oldum, arkadaşı gecenin,
Gölgesi oldum artık gelip geçenin.
Yuva verdim dallarımda özgür kuşlara,
Hazırdım;
Çocukların kuracağı salıncaklara.

Mutluydum, böyle sürsün istiyordum hayatım,
Dalımda kurulu salıncak,
Bedenimde oyulmuş bir yuva,
Böyle mutlu olurdu bir ağaç, ancak.

Eyvah,
Eyvah hep böyle sürecek sandım.
Bir gün geldi eli baltalı bir adam,
Hızla vurdu gövdeme,
Dan, dan, dan.

Vurdukça baltayı titredi yapraklarım.
Ne gölgemde börtü böcek,
Ne dallarımda kaldı,
Özgür, misafir kuşlarım.
Bir avuç gözyaşı saldım toprağa,
Bin ah etti kılcal damarlarım.

Can havliyle;
Şöyle bir baktım katilime.
Yıllar, yıllar öncesini hatırladım.
Aman tanrım, aman,
Küçükken dalıma salıncak kuran o çocuk,
Şimdi büyümüş,
Salıncağını kesiyor durmadan.

Yapraklarımda sessiz bir hışırtı,
Kesildi, yere düştü bedenim.
Yere düştü salıncak kurulan dalım.

Ey salıncağımda büyüyen insan.
Böyle mi olacaktı,
Böyle mi olacaktı son halim...