Bir An

sessizce gecenin karanlığına karışıyorum
farkına varmadan
kayboluyorum sonsuzluğun içinde
hangi zaman da nerde ve ne aradığını bilmeden,
dolaşıyorum gölgelerin altında güveni ve huzuru
yada yalnızlığım ve duygularımla baş başa kalmayı arıyorum

kocaman bir ağaç görüyorum bana güveni çağrıştıran,
sırtımı dayayabileceğim kadar güven veren
heybeti ve ihtişamıyla yüreklendiren
beni dallarıyla okşar gibi sarmalayan

beklemediğim bir anda rüzgar esmeye başlıyor
deli gibi esen rüzgarlara karışıyor bedenim ve duygularım
hırpalanıyorum inciniyorum ve sımsıkı sarılıyorum beni sarmalayan dallara
bir an sendeliyorum bırakılmış yapayalnız hissediyorum
yeniden sarılıyorum ve sonuç yine çaresizlik

dengesiz ve tutarsız bir durum ne yapacağına bilemeden kalakalmak
hayreti ve şaşkınlığın en mutlu anı çünkü seni etkisi altına almışlar
sana hükmediyorlar duygularını hareketlendiriyorlar
rüzgar da esen yaprak gibi ordan oraya savuruyor.
rüzgar öyle esiyor ki çığlık atarak öç alır gibi
özgür kalmış mahkum gibi
kendinden eminmisin der gibi

ve nihayet ışık geceye hükmedercesine beliriyor
kabuslarım aydınlanıyor
ışık bütün karanlığı örtüyor
halbuki gece siyah, gündüz ise beyazdır.
içim ısınıyor sanki yüreği buz tutmuş da eriyor
hani boğazına bir şey kaçmıştır da bir an soluksuz kalıp tekrar nefes alırsın ya
işte bunun gibi bir şey

önüne bakıpta ışığı görebilmek inanılmaz
sanki haz nehrinde yoğrulur gibi


uzaklarda bir yer görüyorum evler şeker pembesinden
rengarenk fırfırlarla bezeli, balonlarla süslü
çocuk olmak istiyorum diyorum ama ben zaten büyümemişim
renklere karışmak heryerimi çamurlar bulamak top oynamak istiyorum
tıpkı oradaki o mutlu çocuklar gibi

beni oraya götürür müsün ?????

Elif Keskin