Bir Anlatıcının Portresi

sığındı kendine
sığıntı bir kentin önsözü ile
ölüm daha küsmemiş bedene
sis görünümlü yalnızlık
uzak bakışlı kadının kirpiklerinden süzülür
şimdi istihare yorgunu gözlerim
zulüm bir fermanı okur gibi...



I.

bu düştüğün
en savunmasız yerinle ağrının güncesidir
uyku uyku gezen düşlerin
gök gri bir duvardı
sesin boşluğa bölününce
zalim ve oyunbaz akreple konuşurdu zaman
tutsaktı yelkovan
değip de dokunamadığın
bütün uzaklar kadar sahici

oysa dün olmaya çalışan biriyle
yarından çalınan yakınlar bilir gerçeği
payına veda düştükçe hep
payıma aşk düştü hep

/benim için bir şey yazma...asla yazma
yazmıyorum... sözlere yenik düşüyorum/

yazının ötesine
devinirken kaderimiz
ben bir anlatıcıydım sevgili
dinlemedin ki

II..

bu gördüğün
bana bir kez uğrayıp hep sana çıkandır
efsunlu bir kalp çarpıntısı kadar eskiydi adın
yağmur sularında biriktirdiğin zehirle
metruk adreslerin
kapı önü ölülerini yıkardın
roman'a öykünen şiirdi her hece
gözüne düşen saydamlıktı her gece
ikisi de o kadar eskiydi ki

kendi ışığında
acıları yağdıran tanrı yaşındaydın
payında kendin yok
payımda hesapsız harcadığım aşk

/bana bakmanı da istemiyorum artık...asla bakma
bakmıyorum...gözlerinde dünyayı görüyorum/

bakmanın ötesine
geçerken sevgimiz
ben bir anlatıcıydım sevgili
dinlemedin ki...

alicengizoyunu
(...ne anlatsam boş...çünkü kalbin boş...)