Bir Annenin Feryadı

Menenjit imiş hastalığım dediler ki;
''Çaren yok''
Yanıyorum hararetten bir yudum su veren yok
Ben yavruma doymamışken ayrı koydu yolumu
Bu hastalık kırdı benim kandımı, kolumu

Gidiyorum çiğer parem iyi dinle sözümü
Canım yavrum
Belki artık hiç göremem yüzünü
Kimse yok ki bırakayım seni emin ellere
Sen ağlarken,
Ben kabrimde bakar mıyım güllere?

Ne olursun sus hiç ağlama

Çatma hilal kaşını!
Kimsesizsin minik yavrum kimler siler yaşını?

Kimler sesini doyuracak
Kimler seni soracak
Kimler ''yavrum'' gelin olmuş diye hayal kuracak

Ahhhh bilseydin senin için ne hayaller kurmuştum
Bir gün kızım büyür diye hep düşünüp durmuştum

Bu feryadım sitem değil ben razıyım kadere
Körpe kuzum, minik kalbin dayanır mı kedere?

Küçücüksün, dünya seni harap eder bebeğim!
Seni böyle kundağında nasıl bırakıpta gideyim?

Yapayalnız çekemezsin bu hayatın kahrını
Ne olur yavrum, sakın üzme harap etme kendini

Son bir defa kundağını sarar iken koklayarak ağladım
Allahbüyük, seni korur deyip ümit bağladım

Bir gün büyür de düşünürsen annem-babam kim diye?
Bir fatiha oku yeter senden bize hediye

Gel son defa koklayayım nefeslerim sıklaştı
Karşımda dur seyredeyim gitme vaktim yaklaştı

Ne o ''yavrum''ağlıyorsun sus ağlama bir daha
Gidiyorum artık seni ısmarladım Allaha




19/10/1979




Şiirin Hikayesi

Bu şiiri kızım Burcuya'ya 7 aylık hamileyken,yüzünü hiç görmediğm rahmetli annem Esmayı İrüyamda gördüm.rüyamdan çok etkilenmiştim. Sabah kalkınca düşünceler kemirdi beynimi:( acaba dedim bende
kızım bebekken ölecekmiyim?kızımda benim gibi annesizmi kalacak?
o anki duygularımdı satırlarda yazılanlar,Nacizane dile getirmeye çalıştım

NOT:çocuklarıma (2 yavruma )benden kalan tek hatıra olsun.Ama onlar hiç ağlamsınlar tek dileğim budur,onları ''şok seviyorum''

''Yaradanım hiç kimsenin yavrusunu anasız bırakmasın.(.Amin..)