Bir Ayrılık Fermanına Veryansınsız Dizeler

Affet sevgilim ben seni her ayrılık sonrası seninle aldattım
her gidişin yeni bir sen getirdi
gözlerimin tahayyüllerine...

Sensiz kalamadım affet
sana seninle ihanet ettim
her gidişinin ardından
yeni yeni senler giydim tenimin üşüyen alevlerine.

Belki müebbet
belki sebepsiz bir sürgün içimdeki bu gurbet
ama kendimi hayallerinle oyalacağım bir müddet !

Yalnızlığı sevemedim affet !
günler varki;çocukları ağlatılmış bu şehir gibi
buruk akşamların üstüne çöküyorum
ikimizli yalnızlıklardan koparıp beni
kalabalık resimlere çiziyorum...
aynalar da acımasız tıpkı gidişin gibi
bilsen ne çok zaman oldu kendimi görmeyeli !

Sen içime ayrılığı düşürdüğünden beri
eylül sancılarına gebeyim
keşke geldiğin gibi kalsaydı yüreğin
yani beni sevmeye devam etseydin
kendimden yüz çevirecek kadar
kendime küsmezdim...

Affet zifir kaçıyor gözlerimin ferine !
kimseleri koyamıyorum yerine

Bir isyanın adıyım affet !
kaç kere yürüdüm bu sevdanın ölümüne
kaç katil nefesi iliştirdim zihnimin sefil hüznüne
kaç gece düşlerimi kurban verdim
dönme ihtimallerine...

Zulamda ayaz bir gece
gözkapaklarım ruhumu astığım kirişlerde
yalnızlıklar devirdim nefeslerimde

Başaramadım affet !
sana unutmanın adresinden yazamadım
ve seni yeniden kendi sularıma katamadım !

Tutunduğum her anım kızıl kıyamet
mahşerdeyim affet !
/
ama sen dönersen şayet
gözlerime yeniden doğacak o aşk-ı saadet...

Herşeyin sebebi senken bile
yine de sen affet bu gelgitler bitsin...
varsın bütün ayrılıklarımız benden bilinsin
...

(uçurtması s/onsuzluğa takılan bir çocuk imzası)

19/o6/2012