Bir Beklentiyi Yok Etmek

Ben uzun büyük bir yokuşun, 

Zorlu yürüyüşünde gibiyim...

Üstelik diken gibi çakıllarla dolu,

Katran rengine kanmışım yürüyorum..

.

.

Bu aralar çok mu beklentim var,

Sıcak bir telefon konuşması annemle iyi olurdu.

Yeterdi bana samimiyetsiz olsa bile..

Ama ben onun kalbini  kırdım.

Sen bana hep telefon anneliği yaptın dedim.

Demez olaydım...

Beni hiç aramıyor artık.

İlk haftalar zor geliyordu,

Ben arıyordum ara sıra,

Ama o yine aramıyordu...

Şimdi bende aramıyorum...

Kanmışım dilimin sivriliğine...

Herşeyi mahvediyorum..

.

.

Annem sen beni hiç mi kırmadın?,

Ben sana kin bağlamadım...

Kin bağlasamda gelip sarıldın.

Gönlümü aldın ama ben ne yapsamda,

Senin gönlünü alsam.. 

Hayırsız evlat olmak istemiyorum...

Sıcaklığını hissetmemek 

Boğuyor beni...

Belkide beş çocuğunun en büyüğü

Ben olduğum için

Sevgin azaldı bana...

Nede olsa ben senin evinden on dört senedir ayrıyım...

.

.

Olsun be annem sen mutlu ol hegün 

Yanına getirdiğin küçük sevimli torununla...

Senin ihtiyacın yok bana...

Sana yakın ev alma hayalimde de vazgeçiyorum. 

Yeterki mutlu ol..