Bir Çemberden Geçmek

iki kızıl şahin uçuyor 

göğü çember yaparak 

ayaklarımın altına 

alıyorum şehri 

ruhum yırtılıyor 

buruşuk bir kağıt gibi 

ruhum 

alev alev yanmakta 

çölü günlerce sallıyor 

içimdeki toz bulutu 

bir kıtlık sarıyor 

Kösedağ' ını 

ne kuşa ekmek 

ne sevdama buğday 

gurbet gurbeti çağırıyor 

bir fırıncı hiç durmadan 

ateşe odun atıyor 

şehir yanıyor 

buralar hep ağaçtı 

diyor babam 

ağaçtı hep 

şu gördüğün bayırlar 

bin ah ile 

Kösedağ’ dan 

dökülüyorum 

duman duman 

bulutlardan tütüyor 

Özlem 

sımsıcak bir çay 

damağımda hasret oluyor 

serinlemek istemiştim 

bayım 

su yerine 

serinlemek diyorum 

şimşekleri yutuyor 

yağmur 

sevmek 

sadece ateş 

yağmur ateşe kardeş 

çocukluğum 

asma yapraklarında asılı 

bir boşluk arıyor 

gülüşlerim 

toparlanıyor 

ateş 

çöl 

ve duman 

umut 

ekmeğe bölünüyor 

ağlayan keman susuyor 

inleyen ney 

ölümü öldüren aşk 

sevmek 

iki kızıl şahin gibi 

göğe ermek 

sevmek 

bir çemberden geçmek