Bir Çocuğun Ölümü

Ben şair olamam!
Büyüdüm artık.
Öyle devrik cümleler,
Ağdalı sözler yakışmaz bana.
Yıldızları avuçlayamam,
Gökyüzüne bakıp sabahlara kadar ağlayamam,
Nasıl ağlarım ki!
Büyüdüm artık.

Öyle efkarın dibine vurup,
Cigaramın dumanını üfleyemem sensizliğe.
Gecelere feryat edemem.
Nerde bir dağ görsem,
En tepesine çıkıp seni haykırmak.
Nerde bir derya görsem,
İçine girip garkolmak.
Nasıl isterim ki!
Büyüdüm artık.

Şiir yazamam!
Nizami olmalı cümlelerim.
Çocukça şaklabanlıklar neyime?!
Büyük laflar etmeli,
Büyük hayaller kurmalıyım.
Seni özlemek mi?!
Çocuk olma!
Büyüdüm artık.

Çocuktum,
Yasak olan herşey tatlı ve güzeldi.
Yasak olan herşey sevgiliydi.
Ateş? Umrumda bile değildi.
İçimdeki ateş beni yakarken.
Azap? Düşünmeli miydim,
Senden ayrı bir bedenim varken?

Sonra bir sabah "Uyan!" dedin.
"Uyan, büyüdük artık!"
Büyüdüm ve günahlarım vardı.
Kirli bir bedenim,
Mutsuz bir kalbim,
Ve, umutsuz bir ruhum.
Şimdi ben bunları kime satarım?
Kim alır?

Yok yok büyüdüm artık.
Büyüdüm ve yaşlandım.
Yaşayacağımı yaşadım.
Gözlerim bu dünyaya ait değil.
Ellerimin bir anlamı kalmadı.
Yaşamak?? Anlamsız!
Büyüdüm artık....

14 Şubat 2007