Bir Çocuk Ağlıyor İçerimden

Bir sürü ben vardı bende oysa sizden ziyade
Ve her keşfedilişinde
Kedere tanımsızlığı bendim biçen

Birisi vardı kız yüzümü gören
Çirkinsem de güzeldi o gören
Mabetlerinin gizlisinden
Gün ışığına değince oysa
Herkesten
Herkes kadar yiten...

Bir ben vardı bende
Ve kadındandı görünen
Ona ,ışık misali değende
Onu kör,beni yok eden sihirdi o nazlı ten

Ruhun mülkiyeti yoktu ki oysa ezelden
En yaralı haliyle kaçarken aidiyetin karanlık dehlizinden
Kartal değil serçeydi
Dağlarımdan düze inen

Bir ben vardı bende
Sana ey evlat,
Meleklerden çalma gülüşünü bahşeden
Ey ceylan,
Ey bedenimden üreyen

Ateşine yanan pervane idim ,kmliğimi bırakıp düşüne
Yedi kat cehennemden firardı o belalı başım bir gülüşüne
Gül bahçelerini vaat ederken
Aslım
Gönlü yanık tomurcukların özlemiydi günlerine biterken

Bir ben vardı bende
Gözüme özümü sağır eden
Ben
En tanınmazım kendine
En gavur
Ve birde en mazlum
Gözünden düşenin ateşine kavrulup,
Tuzundan yarasını emen

Hep dirilen
Hep ölen

Ben
Yoktum
Olmadım
Olamazdım
Hercayiydi ne kadar da çok ,tüm gözler...

Bekleyişlerin hapsineyse ömür
Gülsen
Son kezde gülsen
Gitti giden
Bitti biten...

Duy hadi,bir çocuk ağlıyor içerimden...