Bir Du/alık Ömür / Sofia

Bir du/alık ömürse dünyadan payımıza düşen.
Ha kelebek ömrü,
Ha Süleyman.
Ne fark eder ...
Değilmi ki şair,
Yüzlerce yazılmamış şiirlerin boynunu bükük bırakır gider.

Ne şiir şaire,
Ne de şair şiire do/yar !
Kimbilir zaman ;
Toprağın koynuna,
Ne isimsiz düşler koyar.

Yaşanası anlar avuçlarımızdan dökülür gider,
Zamanın kucağına birer ikişer.
Bir bakmışsın yine bize hüsran,
Yine bize hasret düşer.

Uzaktan seyretmekle yetiniriz hepimiz
Mutlululuk kervanlarının sessiz çığlıksız gidişini.
Kur/sağımızda kalan üç beş yarım yamalak sevgi kırıntılarıyla,
Çaresiz izleriz beden ülkemizi terk edişini.

Yitik düşlerde ne sahte gülüşler doğururuz uluorta,
Sofia.
Mutluluk maskeleri takarız buz kesen suratlarımıza.
Yitik düşler gömeriz her gece vakti arka bahçemize sessiz sedasız
Can versin diye kaybolan umutlarımıza.

Vallahi iyilik ekmedikçe Sofia !
Önce kendimizden başlayıp dağa-taşa,
Bir baştan bir başa.
Daha ne sâbi umutlar gömeceğiz kimbilir diri diri toprağa.
Dur demedikçe kendimizle olan savaşa.

Hangi ak ş/afaklar öpecek yılgınlığımızdan bilmiyorum ama,
Umudumu yinede hiç yitirmedim Sofia.
Hâlâ dipdiri her biri.
Yakamoz akşamlarına inat dayan dedi kulağıma eğilerek
Bir gece vakti ben diyeyim bir iyilik meleği
Siz deyin bir peri.

Şimdi dua vakti,
Haydi bir iyilik edin kendinize.
Vursun aşk ile,
Sevgiyle çatlasın hele
Sizdeki o küflü sine.


Sinop / Ayancık