Bir Dünya Sefalet

seninle gitmek istiyorum
bu yıl kış sert
soğuk
kuru ayaz
yaman kol geziyor Ankara sokaklarında
sokaklarımda yokluktan inleyen nağmeler
incinirim
darılırım
kırılırım...
karda değil izdiham
bir çığlık kopuyor karşı pencereden
''yakacak yok''
tuz
buz
iniyor cam
çok korkuyorum
götür beni
ürperir içim
ürperir sürülerce çocuk
kemirir beynimi
sürüsüne bereket ölüm
bu yılın sonu bahar olur mu?



seninle gitmek istiyorum
otogarın en kuytu yerinde sakla beni
beklerim bebe gibi fikrimde bahar çiçekleri
yasemenler
eğrelti otları
ve aynı güzergahta kırmızı günler
niyazım umuda sükut
lütfen yum gözlerimi
kapat
ağır aksak bir kadının ev işi günlüğü geçiyor önümden
işçi kulubesine dönerken bir damla gözyaşında vurulurum
kara toprak çok soğuk
n'olur ölmeden götür beni
söz angut olurum...



mevsim işgüzar
sol sapağımda Birleşmiş Millerler binası
paşa kol geziyor
şen üst mevki
ve perdesinde
binbir ahenk şubat raksı
aklım başımdan çıkmadan
bir türkü tutturmak isterim
bir cümbüş alayı
bir yaman geçiyor kuzguni
yapışıyor asgari ücretlinin ensesine
seyrek paltosuna ilişiyor gözlerim
gözlerimde mızrak sancısı
kör olmadan seninle gitmek isterim
götür beni...



yüreğimde bir isyan
pir isyan
delirmeden
çıldırmadan
vicdanım kıstırılmadan
kapımı bir çocuk çalıyor
elleri yaralı bereli
dudağı çatlak
mübalağsız aç ve susuz
valizimi toplayamıyorum
sağa dön
birlik mahallesi
bir dünya sefalet
bu felaketten
bu ayazdan
bu çarktan götür
ölüp ölüp dirilirim
ırgatın olurum
batında uyut beni
yaşayanla yaşamak istiyorum...