Bir Eserin Portresi

Haberin yok değil mi
Nasıl herşey değişir, nasılda başkalaşır
Mevsimler nasıl solar bilmezsin.
Görmezsin sen çünkü
Kör olmanın aksine
Umursamazlığın ellerine sunduğu
Küçük kar taneleridir bunlar.
Görmezsin
Çünkü erirler
Sen daha farkına varmadan..

Bana miras bırakır her defasında
Her gidişin ardında kalan buruk acılar
Ve ben ellerimi ceplerime sokmanın telaşında
Islanırım büsbütün
Bi sonbahar yağmurunda..

Terk edilişler saklarım ben
Koskocaman yaralar birikir içimde
Ben biraz daha büyürüm
Onlar içimde büyüdükçe..

Her gidenin eseridir onlar
Her biri özenle zaman seçer
Özenle seçer en güzel yaranın yerlerini
Ve her boşluk
Biraz daha büyür
Büyür çünkü
Daha büyük eserler verilir
Her yaşanmışlığın ötesinde..

Sen en büyük eserleri bıraktın aslında
Mevsimlerin yorgun durması bundan
Uğuldaması rüzgarın
Yolların uzaması
Bir damar gibi dağılması en ücra köylere
Soğuk oluşu artık çayların
Tuzun kokması
Senin eserin. .
İste ben bile
boydan boya senin eserinim.
Bu gülüş senin en çok sevdiğin
Bakışlarım senden bana yadigar
Adımlarım , yarı yorgun
Ve hafif kirli sakalım .
Senin sevgilim
Senin eserin..
Sen böyle seviyorsun diye hepsi.
Bir başka mevsim olabilirsin simdi
Fakat
Unutmamışsındır elbet eserini..