Bir Garip Serenat (Melissa 3)

Rüyamda mutluluğu gördüm sevgilim:


Kâinatı avuçlayan hep bahardı ellerin,
okşuyordu yüzümü lalelerin,
yumuşacık bir dokunuştu dudakların,
yüreğim ateş parçası; yakmıştı avuçlarını,
kâinatı sarmaladığında ellerin.
Ah ellerin!


Ay, denizin içinde bir yitip bir kayboluyordu,
yıldızlar, gökyüzünün süslü kızlarıydı,
ezberlerinde nakarat dokunuş; beni bekliyordu.
Sen ağlıyordun, ben akıyordum yüreğine Melissa,
şiirlerini savurmuştum yeryüzüne,
kıyılara çarpan sular piyanonun tuşlarıydı,
saçılan aşk nağmeleri ellerinden fışkırmıştı,
yeryüzünün bütün yanardağlarıydı ellerin,
yakamozların hâlelerinde türküler söylüyordum yüreğine Melissa.


Gözlerinin, ışıltısı vurdukça dalgalanırdı saçlarım,
tarlalarda altın sarısı başaklar gibi,
rüzgârın acımasız nefesinde titreştikçe ürpertiye kapılırdı tüylerim,
mehtabın güzelliğine ağlayan, elimdeki keman gibi...


Gün batımları Kız Kulesi'ni seyrederdim
yüreğimin bir köşesinden,
giremediğim evinin odalarını dolaşırdım
dizlerimin üzerinde.
Aradıkça bulamadığım,
uzandıkça tutunamadığım,
baş döndüren bir müzik oldun dilimde
ah Melissa,
sana söyleyemediğim.


Şimdi artık yalnız sana ait bir dünyadayım ben.
Senin anlattığın, geçtiğin, dokunduğun yerler
dünyanın bildiğim tek kentleri,
varlığın yokluk gibi yanımda,
her merdiven basamağında yürek çarpıntısı,
her adımda renk değiştirir yüzün,
dolaşırken dünyanın ara sokaklarını...
Yine de sana, hep sana yürürüm Melissa.


Rüyamda mutluluğu gördüm ben Melissa,
yokluğunla uyandığım, uykularda soluksuz kaldığım,
savrula savrula ateş topuna dönmüş bu beden,
yangınlar çıkararak dolaşır dünyanın ara sokaklarını...
Aah! Ya bu yangınlar bu dünyayı yakacak
ya da yana yana kayacağım bir kuyruklu yıldız gibi,
ardımdan şarkı söyleyecek yıldız kümeleri.




Soluksuz uykularda sonlanacak mutluluğun bu türküsü...