Bir Gece Servi Gölgesinde

istifra eder ruhu
yollarında çakıl taşları batar uzullarıma
karınca kararınca mevsim bulutlarının
arkasına sığınan bir kedi gibi masum
yalnız harptan çıkmış bir müfreze gönül

sabahları erken öten kuşların
dizelerinden çıkan her melodi
kahır ve merhametin dışında kalan
sahipsizlikle avutulan
bir hayalin
ince
kırık
yüz düşümüne kurulan
hayatın anlamsızlığını savunurken
haps olan masum köylü görüntüme
bakmadan
aldanmadan geceye
selvi gögesinde
uyur bulunurdum...