Bir Gülüşün Kalır Derbeder Gönlüme

Her yer sen kokuyorsun
her şehir sensiz b/akıyor dualı sokaklara
sensizliğin karanlığa çıkıyorsa bu şehirde duramam ki

yalnızlığım başıma çalıyorsam bende buralardan giderim bil !
giderim dağlarımla koştuğum yerler seni hatırama alır
koşarım kırlarda
izlerine bastığım topraklar çiçek açtı

Sen olmayan yerler kışta olsa bahar gelmez yurduma
gönlümün yaylası seninle çoşarken
gül bahçesi sensizliğin gönül yarası hasret kokuyor

bu kış mevsiminde açan çiçekler başımın belası
eksik olmaz bildiğim donarsın kadığın yerler viran eyler sevdiğim
güneşin ısıtırsa belki gülüşün bana kalır

Şimdi ben gönül yarasına düştüğünden beri
dağlarımın yamaçlarında kol gezerim avare

torağın kuytusu taşlar arasında çıkan çiçekler gibiydin
etrafın taş duvar yeni açılan tomurcuklar beni sana bağlayan

Hasret b/akan gülüşünle avere gezdiğim yerlerin
sana bakışım zorluğu belki elim eline tenin tenime düşer
bir ömür yaşarsın mutlu sonlara açar baharım
bir nehir olurum yaşarsın gönül sarayında

yada bir nehir gibi b/akarım seninle
bir gülüşün kalır derbeder gönlüme

30*12*12*Karataş*