Bir Günlüğün Son Şiirisin

Islanmaya devam ediyor dudaklarım
Senin biçare adımlarında
Feri sönmüş mum kokulu şiirlerinle
Ruhumu titretiyorsun
Gök yüzüme yükseliyor
Gözkapaklarım kapalı
Düşleyemediğim zamanlara düşman içiyorum
Zamansızlığını

O anlar ki
Ansız bir çocukluğun aşk sızıları
Büyüdükçe yaşlanıyor
Her insan gibi, çaresiz bir duygu
Sen yenilgimin baş harflerisin
Sonradan eklenenlerle günü öldürüyor bedenim

Biraz bize eksiliyor akşama doğru nefesim
Ciğerlerimde sızlıyor ay tebessümleri
Sislerin yerleştiği sayfalarda
Parmak izlerim oluyorsun
Bir mucize eksik damlıyor sözcüklere
Yeniden doğar mıyız geçmişe
Bilmiyorum

Gururu öldüreli çok oldu bu duvarlar
Yine de soğuk sarılıyorlar cinayetlerine
Yalnızlık dedikleri bu olsa gerek
Ölümsüz hüzünlerin
Tende soğuk sıyrıkları
Birbirini izleyen
Birbirine düşman
Birbirine muhtaç zamanlar gibi geçiyor
Sanıyorsun
Geçmiyor

Orada
Nerede susarsa zihnim orada kalıyorsun
O kadar çok çoğalıyorsun ki
Bir gölgenin sessizliğinde mesela
O anlar ki geçiyor
Sanıyorsun
Eksik bir yankı daha tamamlanıyor
Yenilgimin baş harfleri oluyorsun


Yenilgi dediğin nedir ki
Geçmiyor
Islanıyorsun ...



Lütfen İzin Açmayın Geceyi...