Bir Güvercin Ağlıyor Rüyalarımda Ben Barış Oluyorum

rüyalarımda...;
tekrar tekrar kıyameti yaşatıyorlar bana
kılıçlar çekilmiş kınından...ben yakarış oluyorum
bir güvercin ağlıyor korkusundan...ben barış oluyorum
.
Kerbelâda bir kuyuyum...içinin suyuyum

rüyalarımda...;
beni cellât tekmesinden başka hiçbir şey yemeyen idam sehbası yapıyorlar
kâh giyotinin boynuna inmesini bekleyen idamlığın nabzı
kâh oğlu katledilen ananın yüreğindeki sızı oluyorum
.
kırılınca kanayan nar tanesi...
yeryüzüne düşmeyi beceremeyen kar tanesiyim

rüyalarımda...;
kumdan şehirler kuruyor gökkuşağı yüzleriyle çocuklar
homur homur metal kuşlar...o şehirleri vuruyor
vurdukça öksüzler şehrinin semaları...
gövdesiz çocuk çığlıklarıyla doluyor
ve bütün ninniler...
kar beyazı bir tülbentle kendini mezara koyuyor
.
ben ise...
can sarıyorum çınar yaprağına
mahur makamı yağmur olup...çisil çisil yağıyorum...
çocuk ekili tarlaların hüzünlü toprağına
.
güya...;
"Dünya temizlenmezmiş ölüm olmaksızın..."
beni kaldırım taşı sanıyorlar
.
oysa rüyalarımda...;
ecelinden önce katledilen çocuklara...
kefen diye benim bedenimi sarıyorlar
.
o çocukların kâh yarım kalmış düşü
kâh yitirdiği gülüşü oluyorum
.
çocuklara uçurtmayım
çocuk gelmiyor diye ağlayan lunaparkta...atlı karıncayım

1991

bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay, ank, 2006