Bir Güz Senfonisi

güz düşüyor pencereye

efkarımı martılara taşıyan

alaca bir vakitte

rüzgar ezelden gelen

bir nağmeyi uluyor

hışırdayan yapraklar

gülümsüyor ölüme

sonbahar, atları çayırlara

salmış

ceviz ağaçları altında

aceleyle cevizleri

toplayan bir sincap

son bahar ağarıyor ruhuma

ve vakit suskun

çay demlenmiş közünde

bu vakit yine sen tütüyor gözümde

bahçedeki nar ağacı mor bir tablo

erken olgunlaşmış meyve tane tane

oracıkta duran nazlı gölgesinde

göğ kızıl yanan ateşli

kuytu harabe kentlerin ıssızlığı

anılarıma yağan çiy damlası gibi

kalbim çiçeklerin bahara özlemi

durgunluğum kar altındaki tohumlar

ah bahar gelse, gülümseyen bahar

ıhlamur kokusuna çöken

kestane mangallarının dumanı

burası yüreğimin masallar diyarı

bana acı acı gülümseyen

dakikalar

saatler

aylar

mevsimler

ve girdaplar...

...kış mevsimi yakın doğaya

ölüm ise yakın bana

meşe ağacındaki son yaprak rüzgarın bağrına sarılınca

esen poyrazlar ve darmadağın savrulan saçların hayalim olsun

bekliyorum özlemle

ölüm artık bana gelsin...