Bir Hatırlasam

hangi hatalardan sonra öğrendim,
benliğimi.
sayamadım ki...
unutuyorum ondan sonrasını hep,
kaçırıyorum,karıştırıyorum,
karışıyor her şey...
ya sevdiklerim...
kaç tanesini yaşadıktan sonra öğrendim;
sadece canımı acıtmayanı,
doğru kişiyi,gerçekten sevebileni.
unuttum bile,
o sadece can yakanları.
platonik aşklarımı...aldatanları...
ya koşuşturmalarım...
sanki kaçıyordu bir şeyler.
ben deli gibi koşturuyordum.
belki de yetişememekten korkuyordum,
telaşlıydım,panik vardı.
elbette unuttum...
artık sakinim;ama o içimde ki muhteşem çocuk,
hala telaşlı,
ve oradan oraya koşturuyor,
bir şeyler kaçıyormuş gibi.
kaç tane dostuma anlattım;
o deli gibi sevdiğim ilk aşkımı,
bunu da saymadım.
çevremde ki çoğu kişi öyle değerliydi ki,
herkese anlatmış olabilirim.
sevgimi kaç kere dinlediler,
sayamadım ki o anlatışlarımı.
sessizce ve her defasında,
sanki ilk defa dinliyorlarmış gibi.
heyecanlıydık...
kaç kere atladım ders yapmayalım diye,
hocanın önüne bilmiyorum.
unuttum bile...
her defasında en az 10 dakika koparırdım,
zafer sayılırdı 10 dakika
hele ders almanca ise...
yağmurlu günde kaç kere şemsiyemi almadan,
attım kendimi dışarı,
nereden bileyim...
hatırlamıyorum ki şimdi.
çok severdim kapüşonlu switlerimi,
almazdım şemsiyemi,
severdim ıslanmayı...
kabullenirdim ertesi güne hasta olmayı.
her şeyin tam olması için,
elimden geleni yapardım hep...
ama iş bittiğinde her ne kadar,
iyi görünse de,
biraz zaman geçtiğinde beğenmezdim.
bunu da kaç defa tekrarladım,
bilmiyorum...
unuttum kaç kere yaptığımı.
ama şunu biliyorum ki;
hala yaşıyorum bu düşünceleri,
ve unuttum dediğim unutamadıklarımı


(fa anısına:))