Bir Hüzün Selvisi

Patika boyunca ufkum hep ağaç
Selvi yaprakları, dökülüyor ayaklarıma
Kimi sararmış utangaç, kiminin kızarmış yanakları
Duygularından soyunmuş, duruyorlar al yazmalı


Başları gökte, bekliyorlar, konuşuyorlar
Her bahar, soyunmaktan, belki yoruldular
Yapraklarını toprağa, acıyla kuyuluyorlar
Patıkaya dayandılar, birde çıplak, kışa


Yaprağa sal oldu kızılırmak, kiminede toprak
Selvi boyuyla, uzansada ulu semaya
Döküyor yinede, her bahar yapraklarını
Her bahar yeniden terzilik yapsada bahar
Giyinsede selvi en güzel elbiselerini


Türlü çeşit dalına kuşlar konsada
Her bahar ölümü tatmanın acısı, yüreğini yaralar
Bir patika selvisi olacak çaresiz gölgesi , esintili
Her bahar ölümün sağuk nefesi yaralar yüreğini


Uzan selvim uzan göğe, ne kadar yakın olursan, herşey ayan
Toprak böyledir, can yakar, can alır, can öğütür
Uzan ulu semaya, ulaşırsan ulu dergaha, banada haber yolla
Köklerin olsada dünyada, sen ulu semadan inme aşşağıya