Bir İlk-Son Bahar

mevsimler....
değişen ruh iklimlerinde ıslandı yüreğim,
susadı ve susadıkça yağmur içti.
damarlarımı ıslatan,
ruhumun susuzluğunu gideren
bir yağmur damlası işte...
bir umuda tutunur gibi,
tutundum bulutlara.
ruhumu evliyalarca besledim,
aşka ve sevgiye gebeydim.
bir baharın özlemi vardı uçsuz bucaksız çöllerimde,
bir bahara...bir ilk bahara...
ve sen göründün sokağın başında.
adına hemen bahar dedim.
yaklaştıkça deniz mavisi gözlerine,
bir aşkın bütün izlerine,
ve tertemiz yüreğine saplanıp kaldım.
karanlıktaydım ve sendin aydınlığım.
hergünüme senin adını verdim.
günler,aylar,yıllar hep bahardı.
gözlerindeki lirilklik bir baharın müjdecisi,
beni sana getiren aşkın habercisi.
bir gece...
bir gece uyandım bu ruyadan.
kendime baktım ve güldüm.
zamana yenik düşmüş bir yelkovan,
oyuncağını kaybetmiş bir çocuk gibiydim.
çünkü...
çünkü ben son bahardım.
hergünüm soğuk ve yağmurlu...
bulutlarım gökyüzünde kapalı,
yağmurlara odaklı.
her yağmur damlası gözyaşım,
kaydı yanağımdan ıslandı toprağım.
yapraklarım döküldü her rüzgarımda,
düştü kaldırım taşlarımın yalnızlığında.
ayrılıklar kapımı çaldı neden diye soramadan,
geçip gittim bir ilk baharın ortasından.
adım sonbahar benim....
iklimim soğuk ve yağmurlu,
hüzün ve yalnızlık dolu.
şimdi...
şimdi tükendi kelimelerim,
tükenmeyen yağmurlar gibi...
yitip gitti çocukluğum,
yitip giden uçurtmam gibi....