Bir İnsan Düşleyin Düş Çöplüğünde

Bir insan düşleyin anı harabelerinde,

Yıkık dökük kalıntılar arasında çırpınan,

Hayat yolu denen soyut kavşaklarda ilerlemek isteyen,

İstedikçe kurtulmayı, bir türlü çıkışı bulamayan.

Bir insan düşleyin kırık kalplerin atıklarında,

Duygular ile cebelleşip, tutunamayan,

Uzattığı her elin serabında hayallerle karşılaşan,

Ne sevgi ne huzur ne adalet ne de mutluluk,

Hiçbirinde ruh barınan bir beden bulamayan,

Bulamadıkça da hüsran duygusu ile boğuşan,

Boynunda bir kement ile umutsuzluğa asılı...

Bir insan düşleyin vicdanın son kum tanesinin tozunda,

Dilendikçe avuçları açık semaya doğru,

Merhameti görmeyen diğer insansoylarından,

Dışlandıkça dışlanan, ardından değersiz kılınan,

Bağrışların merkezine konulup tüm hakaretleri yiyen,

Her söze mâruz bırakıldıktan sonra söz hakkı tanınmayan,

Vicdan denen düşüncenin artıklarında bile,

Küf tutmuş sözlerle temasa bırakılıp susması istenilen.

Bir insan düşleyin gözlerin ego penceresinde,

Camların ardında kalanlara rağmen hapis gibi kalan,

Yaşamaya gayret etmek istedikçe,

İnsansoyunun ego yarışında hırpalanmaya bırakılan,

Neyin doğru neyin yanlış olduğu düşünülmeden düşlenen,

Düşler arasında itilip atılan fırsatlara karşı pes ettirilen.

Bir insan düşleyin düş çöplüğünde,

Atıklar arasında kokuşmuş beden gibi görülen,

Doğum esnasında misk koktuğu iddia edildiği halde,

Yalanlar ardında amber kokanı kokuşmuş bırakan,

Tanrının dahi kara kalem ile yazdığı kaderde,

Kendisine cehennemin yazıldığını öğrenen,

Düşlerin berisinden ötesine lanetlenmiş sözler duyan,

Yaratılışındaki toprakta, payına düşen çamurun kiri,

Öz suyunda ise karanlığın gece demlenmesi.