Bir Kadıköy Vapuru

Dün yine canım sıkıldı,
Kendimi deniz kenarına attım,
İçimden denize açılmak geldi,
Kadıköy vapuru iskeleye yanaşmakta idi,
Hadi dedim,
Eminönüye çekte gidelim kaptan,
Bizim kaptan işinin ehli,
Bıçkın bir istanbul genci,
Sarsmadı içindeki yolcuları,
Bir beşik gibi salladı, koskoca gemiyi,
Bir ninnisi eksikti.
Denizin mavisi boldu,
Bize artık nazarmı değerdi.
Herkes simidini kapıpta gelmişti,
Kimininki can simidi,
Kimininki martılara atmak için,
Kiminki ise çayının yanına,
Katık yapmak için.
Çayımı yudumluyarak,
Simidimi de katık yaparak,
Seyrettim martılara,
Yiyecek atanları.
Ne derdim kalmıştı nede tasam,
Sorun olmazdı Eminönüye varmasam.
Seyrettim uyumakta olan denizi,
Büyük bir huşu içinde.
Deniz durgundu ama !
Duygularıma garanti veremem,
Bir hayli kabarık, dalgalar gibi.
Kafama takmadım terkedilmenin acısını,
Düşünmedim bende iz bırakan anıları,
Bir anlık ta olsa kurtulmak istedim,
Dünyanın çirkefliğinden,
Kısada olsa tadını çıkarmak istedim,
Bu yolculuğun...
Vapur iskeleye yanaşmıştı,
Hiç inmek istemedim,
Ama ne çare gerçeklerden kaçınmıyor,
Son durak Eminönü olmasa gerek,