Bir Kadın Gülecek

.





nöbetteyim kaç dehliz bu ömrün sarası
kardan köprüler yapmış dilim
yüzüne çıkınca huzme ansızın
ineceğim avuçlarına yırtılmış kağıt parçası
aşeriği gece mum tüketir rengine ekşi
birazdan doğacak güneş
çokların alnına yazılmış tek kişi

sonra yaşamak
damak çatlatır kimine özensiz kafes ardı
kemiksiz kısa metraj aşklar depreşir
darp edilmiş panayır yerine kapanır kalbim
satın savın gidin beni kime ne
bir hazla sevişip güldüm derim



eller var aklımda
yardım isteyen kızılca ateşlere gebe
toprak testilere sığdırır anam yılların yükünü
belişir un ufak umutlar sözüyle dip dibe
ya sonra sonsuza varacak bir kapı
ya da çatlayacağım orta yerimden
mor dağlar saklasın beni eteklerinde

bulut olsun başım gözüm üstüne
savrulayım size dışımdaki kalabalıklar
kulağım sesteyken öyle derin öyle ince
ay çekirdeği çitlesin sabah
yeter ki dokunmayın yağmura
kendi yağımda yandım bittim derim



uzak kıtalarda ağlaşır kara çocuklar
nefes nefese dağılır kokusu
aynı göğün aynı yaşını dökeriz hepimiz aç
bir tabloya çizilir kurak yaprak
çığıldaşır sesimde sonbahar ufku
kolay dirilmez size gündüz buğday darısı
sonra akrepler öpecek gerdanımızı

atadan kalma acı miras sancısı
bir kadın gülecek yüzüme saçları beyaz
önümde perdesiz duvarın aynası
ayaklarında toz sesinde en narin telaş
uslu uslu düşünce saat suya duracak zaman
vaktidir haydi öldüm derim...