Bir Kadın Nefesiyse Hayat

bir umuttu düşen parça
pas tutmuş yüreğimize
ne zaman güneş doğsa
gökyüzü beliriverirdi
kırık bir aynanın yeryüzünü
kestiği yerde
zamanı tutamaz oldu ellerimiz
şimdi titrek,bitkin
içimizde bir umut
umut içinde ağlanacak haldeyiz
bir kadın nefesiyse hayat
nefesle hayat buluyorsa insan
biz nefesimizi de kesmişiz
konuşmaz olmuş dilimiz
suyu bile kesercesine sessiz
sessizliği yırtarcasına hırçın
ama çok zararsız kalmış
içimiz, içimiz; nefesimiz
gözlerde tavşan olmuşuz
bütün kurtlardan kaçarcasına
koşmuşuz saklambaçlara
sonunda tüketmişiz
tükenmiş bir tutam nefesimiz
yollar kadar büyümüşüz
hayallerimiz kadar derin
nefesimiz kadar bitkin
büyümüşüz zamansızca
ağaçlara benzeyen rüyalarda
sonbahardan başka mevsim yokcasına
yaşamışız güney rüzgarlarında
şimdi bir kuş olduk
nefsimiz kanatlarda
nefesimizse ağır ağır
siniyor tüm satırlara...