Bir Kadın Sevmek

/Kendini sevda sanan dilber
Ah bilmez
Kendi surunu kendi üfler safiler
Çarıksız pirsiz mürşitler
İnsan dertgahına ilmek ilmek aşk işler
Doğru dille,
Sevda narı ile
Her canı bir görene
Derviş demezler
Bil
Derler delisin/


Bir kadın sevmek
Çatlamış toprağın damarına
Can suyunu verircesine
Ellerin kınasında
Buram buram saç ekmek kokusuna sinip
Dizlerine başını devirip
Namus illetini
Gözlerinin derininde yitirirken
Doğup doğup ölmektir

Nefesinde titrek
Öpüp yanarken
Sönmek
Yağmur ardı boy veren
Yaban sarmaşığı
Sarılmasıyla sarılabilmek
Bir kez var olma telaşıyla sınırları aşarak
Dolanmak boynuna
Ve tohum salmaktır
Yeniden doğmaya biterek

İnsan aşktan doğarsa insan
Aşksız olan zaten insan olamayanmış
İnsan aşk ile ölümsüz
Bir kadın sevmek
Aşk ile kavgaya soyunmakmış

Doyar mı toprak suya
Ve ben sana
Yüreğimi arıyormuşsun şarkılarda
Oysa aşkı yürekten sökeli çok oldu
Yıllara savurdum bildiğim tüm umutları
Ah kadın
Ardına ve yarına baksan
Attığım her adım sen
Gittiğim her yol sen
Ben bir kelime artık çoktan unuttuğum
Saç tellerine ak ak sakladım
Yüzüne iz iz kazıdım
Tenine öpüş öpüş yaydım aşkı yıllarca
Ben de sen kaldı

Aşk karın doyurmazmış
Doyurmasın ne edeyim
Doymuyorum seni sevmelere
Doğup doğup ölmelere

Aşk şair eder adamı
Ve aşkın kırbaçladığı teninle
Yılları katıp önüne kovalarken
Ardında kendini ne kadar bıraktığının
Kaydını tutar şiir yüreklerde
Ya varsın ya da yok.

Bir sevgili düşünürken,
Bir ayyaş son yudumu içerken ,
Bir fahişe soyunurken,
Bir hırsız açken
Ve bir devrimci vurulup düşerken
Dizelerine sarılıyorsa umut diye
Ve seni tanımadan
Dizlerine elini koyup
Gözlerinde huzur,
Hayaller içinde
Yüreğini söküp avuçlarına koyuyorsa
İşte tam orda
Sen yeniden doğuyorsun

Bir adam sevmek
Uğruna
Vazgeçip kendinden
Aşkın her halini
Katlayıp çeyiz bohçana
Atlayıp ecelin sırtına
Tükürüp ahlağın tahtına
Ölümü göze alıp
Ana ata töre tabu
Ana avrat sövmeler içinde
Dövmeler eşliğinde
Tabutunu sırtlayıp
Ömrünün tüm gizlerini
Namlu ucuna sürerek
Sürme çekmeden gözlerine
En arsız karanlıklara
Dalga dalga hoyrat
Sevişmelere gözünü karartıp
Altıpatlar dalmaktır

Bir kadın sevdim
Bir kadın beni sevdi
Adam saydım kendimi
Hiç ihanete bulaşmamış ellerimi
Yüreğine buladım
Tüm kavgam adamdı
Kavgam kadın
Yiğit kadın
Aşk kokuyor ellerim


Bazen insan olduğumu unuttuğumda
Mutluyum diyorum
Hatırlayınca
Burkuluyorum

Lanet olsun
Varım ve insanım
Tüm evreni avuçlarıma alıp
Öpüp sevmem gerek
Erek budur
İnsansan işte böyle diyerek
İki ayaklı
Bana benzer siluetler arasında
Utanarak
Alnımda dağlı insanlık
Sessizce yürüyorum
Biliyorum
Ölüyorum
Ölümü seviyorum


Tüm insansı cesetleri gözyaşlarımla yıkayarak
Sessiz salasız gömüyorum yüreğime yüreğime

Ellerime bir kadın yüz sürüyor
Yüreğimi dişleriyle kanatırken
Aşkı işliyor nakkaş edasıyla
Oysa biliyor
O da ölüyor

Sevdikçe yanarak
Küllerine soluk soluğa ciğerini üflerken
Ciğeri kan sızıyor uykulara
Umutsuz
Yarın daha ağır gelecek
Dün yalvar yakar dinlemeden çekip gidecek
Andır
Biliyorum
Biliyor

Benim tanrılarım sanrılarım yok
Şiir yazmak değil işim
Hepi topu iki gülüş ve bir damla gözyaşının eseri
Cümle varlığım
Şükretmek yada küfretmek
Fark etmiyor
En ağır şekli ölümün yaşamak
Şikayetsiz
Gidiyor/um
Gidiyor/uz

Ellerim ellerinde yürüyoruz
El ele birbirinden sonsuz uzak
Paylaşılmaz sanılan yalnızlığı paylaşarak
İki yürek
Milyar düş düşünce
Birbirini seve öldüre
Yürüyoruz insan siluetlerinin arasında
Yasak sınırları yasaklayarak
Konuşmak
Dokunmak
Ağlamak
Gülmek
Yasak
Hüzün ve kahır biriktirip
Birbirimize devrederek
Günbegün azalarak
Yalnızlığı çoğaltarak
Yürüyoruz
Kimseler yok
Ne ben ne o
Ne de biz
Ölüyoruz

Bir kadın sevmek
Aşk ile öldürmemiş
Biliyorum

/Kendini sevda sanan dilber
Ah bilmez
Kendi narında kendin yakar pervaneler
Yürek bilmez
Elin dilin belin sahibi
Bil
Aşka düştükçe
İki yalnızlık birleşip çoğalıp inler/