Bir Kadın Var Pencerenin Ardında

yağmura döndü bulutların yüzü.
bir kadın bakıyor pencerenin ardından gizli gizli
silüetini aşan bir şey var bu kadında,
o şey sanırım pencereden taşan buruk hüznü.

gri bir rengi var yüzünün
saçlarına kül değmiş gibi bir donukluk
ve bakışlarında yaşadıklarının hikayesi...

okumayı bilirsen ,
anlattığı çok şey var.
dinlemek istersen,
anlatacak çok şeyi var.

tutunamamıştı anılara,
anılar,yaşamak istediklerine hep tezat gelişmişti.
kimseye sığınamazdı,
tüm yakınlıkları hayatından zamansızca uzaklaşmıştı.

pencerelerde kuş mu aranır ki,
pencereye bakıyordu anlaşılmazca.

orada ,
sanki yaşananları gözden geçiriyordu.

camlardaki buğular,penceredeki yansımalar
hepsi birer anın,birer hatırlayışın tercümanıydı...

kimin umurundaydı şimdi onun canının sıkkınlığı.

verilen emekler,
yaşanan sevinçler hüzünler...
hani etrafında dönen o ilgili centilmenler,
sonra her şey bir yana,
hani o Allah'ın hediyesi minik elli bebekler.
hepsi de zamansız terk etmiştiler.

şimdi bu acıya
nasıl dayanılacaktı.

artık yağmur başlamıştı.
sağanak,
şiddete başvurmuştu,
duru yağış yerine bulutlarından çamur akıyordu.

durmasın bu yağış durmasın yaşlar.
artık kurumasın o mazlum yanaklar.
neye yarar ağlamak ya da susmak
gidenlerden geriye dönen mi var!

bir kere eğilip yanına oturup da,
derdin ne deyip soran,
yazık deyip göz yaşını silenin mi var.

ister ağla artık ister gül
ister yangın ol yak ister kül
dalından koparsalar da sümbülü
onun yareni hep serçelerdir hep gül.


yine başa döndü soluklaşan yapraklar.
defteri baştan yazmaya yetecek güç kimde var?

uzun laf boş laf demek.
boş söze ne gerek var.

her hikayenin bir sonu var.
bu hikayede sonlar hep baştalar.
bu yüzden başında acı sonunda hüzün var:

yağmura döndü bulutların yüzü.
bir kadın bakıyor pencerenin ardından gizli gizli
silüetini aşan bir şey var bu kadında,
o şey sanırım pencereden taşan buruk hüznü.

belki de o kadın bendim;
ayakları çamur,
gözleri yağmur yüklü.