Bir Kadından Doğmadık mı Hepimiz

öylesine akan dingin ruhumu koydum bir şişeye
uzak ırmaklara attım tüm gücümle
ölümü taşıyor dalgalar pişman / o ise
dalgalar arasına oturmuş keyfince
kırık dal parçası gibi bir aşağı bir yukarı
oynaşır mendereslerde
anladım ki birden o yakadan bu kıyıya çırılçıplak bu gece

kumdan tepeciklerde kaldım yalnız
özledim denizlerin mavisini / yeşile boyayan yosun kokusunu

uzak ırmakları seyretmekten sıkıldım artık
düşünüyorum düş çağrılarını umudun
çok uzun zaman önce gitmiş sanki hayatım
ayırın şimdi sevişenleri hoyratça
sen o köşede dur / yürü sende diğer köşeye
ne hakla aydınlanır ruhlarınız sevgiyle
ben böyle sevdalara özürlü kalmışken

koyulmuşken ırmağın akışına ışıksız
kendi içime düştüm yine nedensiz

ne yapayım artık bir ömrü içtiğim gözbebeklerini
ırmak yatağını öylesine yıkamışken
ölüme kollarını açmış eskiler
terkedip beni denize ulaşmış
parlayan kayalara başımı çarparak uyandım birden
bana düşen payı da verdim her birinize yeniden

bir kadından doğmadık mı hepimiz eşeyden ayrılıp
çınarın uzayan gölgesinde bir hizaya gelecek umutlarımız