Bir Kadının Kalem İle Söyleşisi

K/alem de ,kemiksiz dil gibidir.
Acıları hissedince yürek,
Yüreğinden çıkan s/özleri yazar k/ana k/ana..
Kaç kalemler kırıldı ,orta yerinden?
Kaç k/ağıtlar buruşturulup yakıldı bu yürek de?
Söylesene ey dost,
Kül olup yeniden doğdun mu ,bir anka kuşu misali?
Ne kağıt ne de kalem yazamaz içimde ki volkan ,lav ateşini.
Şiirlere dökerim yüreğimde ki yangınları ve hiç bir umman da söndüremez !
Söylesem söz ,söylemesem içimde kor alev olur.
Ben sustum kalemim inceden inceye yazar...
Masum bir kız gelin olamadan,kınalar yakmadan bağladı karaları,
Kimseye anlatamadı sızım/sızım inleyen kör olasıca kaderini.
Sarıldı tek dost bildiği kaleme yazdı yazdıkça dile geldi kalemi.
K/alem korktu kağıt gözyaşıyla ıslandı,parçalandı
Çünkü kadın ağladıkça, kağıt eriyip bitti,tıpkı kadının çileli ,ömrü gibi...