Bir Kadının Sokaklarındaki Şiir

güzgülleri olgunlaşmış, veda vakti meşatilere
mevsimlik korukcular toparlanıyor
ilk kez hasarsız geçmiş bir çilde
torosların son karıdır artık bu soğuk, bu titreme
bu üşüme. yorgun bir köylünün elleriyle
kime çatsam babam gibi değil. sesim güzel
ama şarkı söylemem. kime küssem ah yine annem



aşkı meze yapmak da isterim boşsa bir masa
ya da bir masanın bacaklarını okşamak
kimin fikriydi patlak bir lambayı kısmak
kimdi onlar ? niye yoktular büyürken çocuklar
kezim bir adam gibi aptal değilim, meşgul etmeyin
işte yine onlar, hep ordalar ölürken çocuklar



üç gözaltım var biri rüyamdan uyarlama
sakallarım ters döner iki dişim takma
henüz kimseyi öldürmedim kendim dışında
bir başıbozuğum başlamamış savaşlarda
adım; dağda ölürsem it, mevzide şehit
peşin aldığınız dolarları harcayın önce
başım için. madalyaları sevmem demiştim



sakin ve terliydi bir şiirin cinayeti
uzun yol molalarında tedbirsizdim
hüzün kolzası diyor bir bereşe buna
anladım elektrik tellerinde yer yok
ve resmi haramiler sokak aralarında
bir kanıt bekliyorum ilkokul aşklarımdan
biraz yalnızlık katmazsam yavan oluyor
ah bir şiirde sıkılmasın kalabalıktan



biliyorum sesindeki dar sokakları
bir devrim sabahında uyanmayı bekliyorlar
ve önce sokaklarından başlayacaksın
bir kadını öpmeye diyorum sessizce
dudaklarım birbirine dolanıyor
önce sokaklarından başlıyorum, tanklar geçiyor
sokakların kan, sokaklarında cesetler
ve sokaklarına iade ederek bir şiiri
son kez öldürüyorum gözlerinde kendimi...








Mayıs / 2013