Bir Kendin Aramak Meçhul Sokağında

I. dülgerin ölümü

dün gelgit vakti
nasıl bir yakamoz
tuttu ise beni
içim dışım deniz
içim dışım sonsuz
aklıma esip
nasıl cayıldıysam
nasıl yalnızlandıysam
tüm mitlerde
kıyıya vurmuşum

ölüm zaten yaşayan bir misina ucu kadar yakınken

II. yağmur kadını

gök bereketinden
nasibini alan
özgü yağmurunu
ellerinde taşıyan
kirpikleri rüzgar
bakışları fırtına
yüzü bir yudum
özgürlük kadını
bizi unutma
bizi
o gök yollarında
koyup karanlığa
unutma bizi
ihtiyacımız daimi
şiddetine
felaketine

III. aslen

dilimiz kesiğini yakan, koyu laci siyaha yakın
zehir zemberek, gayri meşru şiirlerle yürüyoruz
yürüyoruz, etrafımız çepeçevre tenhalığın sesi
düşlerimiz ortasına bu çöreklenen yarasa serenadını
önümüze oturan bu bir bardak ihanet karanlığını
sessiz siyanür sonbaharlarınca adım adım izliyoruz
ve tekilleniyoruz
bırakıp gidiyoruz bir yerlerde kendimizi
bir yerler ki; evleri eğri büğrü
sokakları şekilsiz
tanıyamıyoruz
işte tanıyamamak sürüklüyor Pan ormanlarına bizi

köşe bucak adımızı haykırıyoruz
adımız ifadesiz
bir aşk kaldı yanımızda tutunacak
tutunamıyoruz
parmaklarımız gücünü çoktan tüketti
tuhafız
özlem dolu bir balkon parmaklığında
tutan pas misali tuhaf

sunu//

yanımızda kayıp ilanları
zihnimizde siren yankıları
bıçkın zamanların eksikleri
ve serserileri
herkes kendini aramakta