Bir Kuyuya Bağırın Beni

Şiirin Hikayesi

Ahmed Arif "dağlarına bahar gelmiş memleketimin " demişti...

ben;

dağlarına karlar yağmış memleketimin dediğim için üzgünüm..!

--------------------------------------------------------------------------------









gövdesine kırağı çalmış
bin yıllık bir ağaçtır memleketim
bahara durmuş kavrakları
bundandır aldanırlar
bilmezler ardak olduğunu


oysa temmuz ortasında hazandır
gazel gazel dökülür
kan ile sulanmış topraklara
görmezler
gözlerinden döker acı sularını
silmezler
içten içe ağlar anadolum diye
duymazlar...




bir kuyuya bağırın beni
bağırın ki
benim hapsolduğum gibi karanlığınıza
sesiniz de hapsolsun o karanlıklarda...


şimdi ışıkları söndürün
nasılsa hepiniz kör karanlıklardasınız...


ben ömrümde en çok çocukları sevdim
ki
yangın karasıydı çoğunun elleri
oysa şimdi korkuyorum karanlıklardan


biz onları doğurup
beyaz kundaklara beledik
ak sütümüzle demledik minicik yüreklerini
ki
ömürleri de beyza olsun
sular gibi durulsun diye...


ağızları süt kokarken daha
ak kefenlere sarmak için yapmadık bunları
her biri beyaz bir gonca gülüydü
beyaz bir güverciniydi
umuda gönenmiş
ay ışığı yurdumun...


şimdi o bebelerin hepsi
ya karanlık adamlar oldular
ya da kara toprağı buldular vakitsiz...


artık
esmerdi toprağımdaki adamların renkleri
oysa bizim kitabımızda
adamlığın rengi şeffaflıktan geçerdi...


izbe bir sokak kadar sessizim
anasının memesinden erken kesilen
bir kedi yavrusuyum
ve yurdum kadar kimsesizim


ben ömrümde en çok çocuklara yandım
korkuyorum eyyy!
açın şu ışıkları...





25.07.2012/ist