Bir Melek Dokunuyor Kalbime

/bugün güneş,meleğimin gözleriyle kucaklıyor mutluluğu
ben hergün,onun gözleriyle seviyorum bugünü/
.
.

ağlıyor üşüyen çocukların çaresizliği uzaklarda
ve kıymet bilmeyi,nasırlı topraklara gömüyorlar
bense her gece,senin avuçlarından gündüzü ezberliyorum
öyle sıcacık ki ellerin
hiç üşümüyorum

içimde bir yerlerde ilk gülüşüme dokunuyor yüzün
yüzünde unuttuğum o masum çocukluk hüznüm
ben senin hep çocuğun
hiç büyümeyen çocuğun
ben sende hep,çok mutlu bir çocuğum

/içimden dizeler d/okuyorum varlığına/

içinle b/aktığında içime
gök-yüzünde ve denizinde heceliyorum maviyi
karanlık yok sende,yok soğuk mevsimlerin acısı
öyle güzelsin ki,ellerini döktüğünde saçlarıma
ve öyle güzelsin ki,yıldızlar öptüğünde saçlarını

ölümlerinden kaçarak,cesetlerine yaklaşıyorlar uzaklarda
sense bana,yüreğimin sesini hatırlatıyorsun
''işte kızım,yüreğin'' diyorsun,içime dokunup
tekrarlıyorum içimden,senin için
''işte annem,bendeki de senin yüreğin''

sen ağlayınca,dünya ağlıyor sanki içimde
çocukluğum salıncaktan düşüyor sesinin ninnisinde
sanki sen ağlayınca,üşüyor benim hüznüm
ve gülünce sen
''cennet mi'' diyorum,''cennet mi senin gülüşün''

ellerine örüp adımı emek emek
içinde olmadığım duaya,açmıyorsun avuçlarını
içimin meleği olup
kanatlarında bulut beyazını anlatıyorsun içinden
hep çocuk kalıyorum,dizlerinde uyuyunca yüzüm
öyle bir uyku ki,karanlık çekiliyor gözlerimden
.
.

/bir melek dokunuyor kalbime hergün
nurlu şiirler okunuyor meleğimin kirpiklerinden/