Bir Neden Sunuyor

Orada bir yerde duruyor

Varla yok arası bir şey…

O belirsizliği bile

Bir gülüş gönderiyor boşluğa,

Anlam vermeye zorluyor.

Bir neden sunuyor var olmana…

Dudağındaki kıvrımda yerleşip,

Yukarı çevirmeye zorluyor onu…

“Gülümsetiyorum işte, yetmiyor mu?!” diyor.

“Ne olduğum o kadar önemli mi?”

Kaçıyorsun anladık da

O üç harfli şeyden,

Engel de olma hiç değilse

İçinin seslenişlerine…

Ben anlaştım oradaki senle.

Sen as yüzünü, yokmuşum gibi davran;

Zorla o kıvrımı düz tutmaya, kendini…

Başkalarının yanında yap ama bunu,

Yok sayma beni!

O yaprağa değen esintiye izin ver, içindeki;

Ağacına kavuştur onu!

Bırak, bir yaprak gibi hissetsin kendini.

O üç harfli şey ille de

Vücut bulacak birinde diye bir kural yok ki!

Varsın kimsenin kalıbına dökülmesin;

Sığamasın hiçbir kalıba,

Beğenmesin yerini.

Ama sırf o ihtimal bile,

O boşluğun şekle şemale kavuşması,

Aşkın vücut bulması birden;

Bir tek o ihtimal bile

Yeter benden -yani aşktan- vazgeçmemene,

Dudağındaki o kıvrımda korumana hep

Yukarıya doğru o yönelişi…