Bir Ömür Seni Bekledim

seni düşünürken yalnızdım
hayallerimi kalabalıklar içinde dağıtırken
bu şehir sokakları sessiz kaldırımlarda yorgundum

bu şehirin gün batımlarında yürürken
itirazlı gülüşlerin hüznü gibiydim
seni çok düşünürken
gökyüzü ayaz vaktinde heybebe umut depoladım

gönül defterimdeki kara sayfalara beyaz kalemimle yazdım
tüm yaşamışlığı çaresiz kalışımın yokluğuna
oysa sen yoktun içimde yüzerdin

bir o yana bir bu yana bakışmalarımla doluydum
ata binen bir süvari savaşcısı gibi yollara durdum
hazır kıtaydım sana olan düşkünlüğümle
sana kanardım tüm yorgunluğumun yokluğunda

hep aklıma geldiğin vakitlerde
gelip öteye g/itmezken yürek selim can nazlıma doyum olmazdı
anlasana diyordum her seferinde

bazende onun adına umuda güneşi kucaklardım
ellerimle avuçladım yüzüne sürerdim öptüğüm incinmesin diye
sonrası seni düşünür kahrolurdum ilk yaşam nöbetimde

her anım yüzündeki çizgilerden
gülüşün gamzesine akan damladan endamı görünürdü
damla nehir olurdu gönül sularımda

işte ben seni orada bulurdum avucumun içine kalışım
umudumdun yetirmeyişimi

ve düşkünlüğüne bir sıfat eklerdim
seni hiç bir daha unutmayacağına s/aklardım
gönlüme rüyam olurdun gecelerime
yaşamaksa bir ömür g/özlerine kalırdım

b/akardım gözlerin karası içime kanardım
her seferinde acıya gülüş sözlerine
gözyaşımın tikeni gül nazlım saydım
açılan maviye k/ayardım

23*12*12*Karataş*