Bir Ömürlük Pişmanlığın Mahkumiyeti

bir zemheri akşamı düştün avuçlarımdan
sinsi sinsi yağıyordu kar
puslu gecenin başlangıç noktası
kuru ayaz bir taraftan
beton da soğuk
ıslak toprak
zemini çürük duygular kaygan
bir sigara yakımlığı kadarken gözlerin
deliliğim tuttu kolumdan
alıp başını gidişini izledim
her şey bir anda oldu işte
sağ elimde asılı kaldı bölünmüş sözüm

o günden beridir
bir fren izi durur yüreğimde
belki bilmezsin sen
her çarpıntısında yaşarsın da
kör kütüktür bedenim
ürkek koca bir mazinin hapsinde zihnim
sırf bu yüzden
ömrümce ne dilimden düşecek ismin
ne de temize çıkacak
sana dair sitemli sözlerim
bir tek şu gerçek ki
bir ömür pişmanlığın mahkumiyetindeyim

bilirim
el etek yalvarmam marjinal
af etmen ise zaten faydasız
meçhul soğuk gece yüreğimde saklı
o gün bu gündür
iki kadehim yoktur gözlerinden t/uzaksız
her poyraz esintisi bağrıma saplı
ucu kırık bir paslı bir hançer ki
nereye kaçsam
hangi varlığına sığınsam efkârım kınsız

sorgulamadım sanma sakın
günlerce durup düşündüm
kavşak noktasında duraklamışım
'kem küm' derken
ismin cismin hesabını tutamamışım
üç kuruşluk yaşamlara feda etmişim nazı
oysa en başından bilirdim
hesaba kitaba uymaz devinim
bir umuttur işte
bir gün gerisin geri dönecek mi turna
düşecek mi o vakit gölge toprağa
dönecek mi ki şafak kızıla
geceden uzaklaşırcasına
lakin şu aralar
ön sırada cepheye koşan
azap askeri kadar kimsesizim
çığlık çığlığa isyanım yoksa eğer
feryat figan değilsem
bil ki senin için sessizim

NurVeNaz

mayıs 2012