Bir Öykü

evvel zaman içinde sen gülüyordun sevdiceğim.
sana dair ne varsa
çıkarmak için gün yüzüne
kuş konmaz-kervan geçmez yüreğimin dehlizlerinde
yaralı bir ceylan gibi
vesaireler geziyordu.

çalınmış hayatları anlattım
aşağılık dünyaya sana dair.
ben de anlayayım diye yalpalanarak
soylu cümlelerinin niyetini,
kutsal bir esenlikle işlerdi yüreğime
az sevilmişliğimi...

evvel zamanlarda sen susuyordun sevdiceğim.
şimdi ellerinde vakur mermiler.

sevdamızı bilemez kimse,
bir bakışın ılıman ikliminde
çoğalır halka halka.
yaramıyor unutmak direngen yaralara.
yine hesaptan düşelim ayaklanmasını yüreğimin
soluk soluğa.

evvel zaman içinde sen gülüyordun sevdiceğim.
ağlamıyordu hiç kimse.
anlamıyordu.
göğümüzde kırpışan bulutlardan başka.
görmüyordun iki damla gündüzünün
karanlığımı nasıl emdiğini avuçlarımdan.

evvel zamanlarda sen gülüyordun sevdiceğim
bense demli bir çayı karıştırıyordum.


evvel zaman içinde sen uyuyordun sevdiceğim
ikiye bölünüyordu rüyalarım
tam ortasından.
sanırım kayıtlarda şüpheli gezinecek suretim.
mahcup bir meleği kanatacak,içini titretecek
kızarmış göz bebeklerim.

bilmem kim olacak son kez terk eden
ölüm görmüş velvelesini hayatın.
hangi suskunluğumuzu yuvarlayacağız
dillerimize düşen duaların gülüşünde.
azıcık arsız bir gece
azıcık da içli bir yağmur.
kapayacak gözlerini
kekik kokan geçmişimizin.

evvel zaman içinde sen gülünce sevdiceğim,
umutla çakıldı gözlerim
yüreğinin gıcırdayan penceresine.

düşündüm de
insan yüzünü okşayan bir toprak bulduğunda
içindeki serinlik de uzanınca
göğsünün sol yanına,
ince bir patikada yürür gibi uzaklaşıyor kendinden...