Bir Şehir Bir Adam

her gün sessizce yıkılır bu şehir...
uzun bir geceye açar kollarını zaman...
el ayak çekilirken kaldırımlardan usulca,
çıplak kalır sokaklar,
al basar yolları ayın kızıllğında...
ve...utanır taşlar...

her gün sessizce yıkılır bu şehir...
ölü toprağı serpilmiş teninde,
yalnızlığın ayak sesleri olur geceye selen
...ki atılan naraların,
salınan yosmaların egemenliği sürer hükmünü...

şimdi kısır saatlerin bayramı kutlanır...
hüzün yoğrulurken köşe başlarında,
karanlığın gölgesi düşmüştür üstüne
ve...karanlıkta bir adam, sessizce ağlar...

her gün yeniden yıkılır bu şehir...
süpürürken günden artanları gece,
enkazında bir adam, sessizce ağlar...
yalnızlığın darağacında beklerken son hamleyi,
ağır gelir artık bedenine ruhu...
çünkü;
serseri çığlığının dudaklarına değen tınıdır
aşk acısı...
sabahlara gebe gecelerin
zamana küsmüş saatlerinde,
yarınsız bir dünü yaşar;
gezinir durur paslı düşüncelerinin kıyısında,
ve...gecenin ayazı siner donuk bakışlarına,
katili olur geceler,
utanmaz yutar...

doymuşluğunun verdiği heyecanla
kokuşmuş bedenlerin terkettiği bu şehir,
doğarken riyakârca güne...
bir telaş kaplar bedenini,
ve...yeniden kurulur...

Kasım 2008