Bir Sen Hikayesi / Yalnız Şehir

/Göbek bağıma asarım kendimi kırkımda
Gün ağarır her şeye rağmen!
Ölmesini bile beceremem!!!! /

Kırık kalplerden sevgi sızardı oysa
Acırdı,acıydı yara
Yaban ellere aldırmadan, bırakmadan
Bir dost eli yapardın ellerini
Tuz basardın zamana
Sadece sen/in olurdu/n acı
Tüm yoksun
yoksul acılar dinerdi,
esrik bir şarkı söylerdi an/ı.

Kendine mektuplar yazanlardan bilirdin soluk benizli kışları
İadesiz taahhütsüz gönderilirdi hatıralar
Postacı çalmazdı senin de kapını
Oysa sen güvercinler kondururdun bahçene
onların gözlerinde/n okurdun yalnızlıkları

Itır kokardı yaz bahçesi evin,
kıştan gelen sözcükler ısınırdı odanda
Sızlatırdı yüreğini pulsuz zarflar
Sonra öfken küheylan!
yelelerini rüzgara bindirir
Kendi haline bırakırdın şehri
Yaban!
Yağmurlar yağdırırdın gözlerinden
Şimşekler çaktırırdın

Köz olamamış çam ağaçlarına saklanırdı/n çocuk/luk sevdan/m
çoktan unuttuğun/m siyah beyaz fotoğraflarda gülümsetirdin çocukluğun/m/u
Ağlamayı yasaklardın kendine
çocukluğunla birlikte büyütürdün çocuklukları,çocukları,

Ama kim bilir kaç kez görmüştüm ben,
Senin de ağladığını!

mıh gibi çakılı dururdu z/aman kalbin/d/e
ağır ritmli bir şarkı mırıldanırdı sevdalılar
sokaklar boşalırdı
ışıkları sönerdi evlerin
Rüya/riya uykuya dalardı....

Dokunurdun şehre öfkeni geride bırakıp,usulca
Şehir omzuna dokunan ellerinde/n ürperir,
bir yabancıya düşürürdü k/ayıbını
Islanırdı yanakları!..........

Öksüz bir şehir bıraktın geriye....

//Şimdi ağlatır özlemin her satır başında kalem/imi
Her sokak başında yalnız bırakılmış bir çocuk ağlar...//


22 haziran 2011 sinop