Bir Senfoni Daha

En kuytularda yazılır büyük senfoniler
Işığın ellerinde kararır bazen umuda yakarışlar...
Hangi hapsoluşa rastlasan
Bozamazsın gölgede kalan tövbeleri
Sükut edip ağlarsın geceleri



Çözemediğin her düğümde hapsolursun günlerce
Ve saltanat tacı giyemezsin kilide üfleyip kırmayınca.
Ya-şan-tı dostum!
Sarıp sarmalar adamı
Atlas perdeler ipek ibrişimli örtülerle maskeler görüşünü
Hapsolmanın azizliğine uğrarsın geceleri
Sığınmaktan aciz yargılarsın dündekileri.



Hangi kadrajın karesinde körkütük kalır yargıladığın suçlar
Ve ezilir zihninden söküp atmaya çalıştığın kimsesiz sancılar
Karartı dolusu gölgeye yataklık eder durursun geceleri
Koynuna alsan onca gölgeyi
Kendinde kaybolursun tutunamazsın geceleri
Bir dolu sağanağın gölgesinde ıslanır umut dediğin her zerre
Kaybolmuş serzenişler dökülür siperlere
Yeni doğmuş ümitler saçılır her yere
Artan karanlığın üzerine ümidin mili çekilince
Yok olur karartı dolu gölgelerin sureti
Bir senfoni daha yazar ışığın elleri...



Sen gölge dolusu tufana kızan yabancı!
Seyrek adımlarının sık dokuyuşuna öfkelenirsin geceleri
Hadi şimdi gündüzünü sar koynuna
Al aydınlığı bula koluna, avut ellerini
Sür yüzüne ışığın şehvetini kaybol ummanında
Avut kendini ışığın kucağında...



Ağla şimdi günün doğduğuna
Gece dokunmazken varlığına
Haykır eksik kalan gülüşleri
Unut dona kalan tüm kederleri
Geceye küfredip, ışığı taçlandır hadi!



Gaflet gündüzü de kucaklıyor
Yakarışlar dudaklarından dökülürken ey fani!



Kuzey ışıklarına gülümse bari
Saçılırken ziyanın fenomen dalgaları
...


Bir insanın gülüşüne sığın hadi!