Bir "son"cu...

Bir akşamdı
Yorgundu akşam, ben de...
Minibüsteyiz, işten eve dönme yolunda.
Ayrı dünyaların kalabalığını oluşturuyorduk burada

Yol mu alıyorduk böyle her gün, ama her gün!
Yoksa veriyor muyduk ki bi'şeyleri, bilemem.
Bir ara durduk bir yerde;

Ve ayrı bir dünyadan gene ,

Bir yolcu bindi arabaya.

Bir yolcu...
Bir ?son'cu...
Bir ?son'la ?baş'ı birlikte yaşayan
Bir yola itilen
Bir hayata erken başlayan
Bir ?son'a umudu kalmayan...Bir yolcu
Küçük bir boyacı çocuk!
?Çocuk' adı üstünde, ?Küçük' adı üstünde...
Kendinden büyük sandığı.
Kendinden binlerce büyük düşündükleri
Usulca bindi, ustaca ama!
Öyle kavrıyor yani sandığını
Yan oturdu koltuğa, her an kalkacak gibi
Her an inecek, gidecek gibi ansızın,
Bir emanet gibi... Düşecek gibi ansızın!
Göz göze geldik bir ara bende tebessümlü bir hüzün,
Onda yaramazlığı çürütmüş bir yorgunluk.
Bakışlarındaki ifadeyi anlatacak kelimem,kalemim,ifadem yok!
Çok farklı bir hüznü
Çok hazin bir derinliği yaşatıyordu bana boyacı çocuk
Yolculuğum,mekanım boyut değiştirmişti sanki
Çakılı kalmıştım ,
izleyişimde umrunda değildi zaten
Alıkoyamıyordum bakışlarımı
Ellerine kaydı bir an gözlerim
Elciklerine...parmakcıklarına...tırnakcıklarına
Daha en büyük parmağı benim serçe parmağım kadardı.
Sıkı kavrasa da sandığını,
Açıkta kalmıştı tırnakları.
Görüyordum tırnaklarındaki siyah çerçeveleri!
Hare gibi çevrelemiş gözbebeklerini tırnaklarının
Duman gibi dağılmış,is gibi çökmüş yer yer
Kurumuş lekeleri
Çepeçevre sarmış tırnaklarını siyah urganlar gibi
Ve sıktıkça urganlar boğuluyordu sanki hayatı
Ve ben boğuluyordum bu manzarada

?Oce'lerinmiydi bebeğim bunlar senin
?Kına'nmıydı kalıcı
?Mil'miy di dağlanmış sana
Çıkabilecek miydi izleri bir gün
Kimin günahıydı bunlar
Bilemedin sen, bilemedim ben de...

Bu hayatına!
Bu ellerine !
Bu gözlerime yapışan neydi böyle?