Bir Telaş Var Sende

Sessiz mi kalmalıyım...
Yoksak haykırmalıyım,
Şu kısacık ömür de,
Bir kez sesimi duyurmalı mıyım...

Ne garip bir dünya, ne garip bir şehirsin sen İstanbul...
Hayatımız hep telaş , yüzlerimiz hep kahır dolu!!!

Yetişmek mi son vapura,
Kaçırmamak mı bu sonuncu diyerek
Akıp giden zaman değil de
Kaçan hayatımız mı yoksa ?

Durdurak bilmez mi bu insan seli, nereye akar gider İstiklal'in?
Ayaküstü atıştırılan birkaç lokma simitin...

Bir tarafta son model ciplerin otoyollarda...
Bir tarafta elleri nasırlı çocukların
Camları parlatması da
Bir tarafta evine ekmek götürmek için çabalayan babanın,
Bir tarafta gökdelenlerin ,diğer tarafta gecekondu evlerin.

Arada gözlerden süzülen aşkın mı habercisi
Yoksa ayrılmışlığın mı gözyaşları...
Belli olmuyor gözlüklerin altından
Giden sarışın kızın...
Bir telaş var ayaklarında, atmak istercesine kendini boğazın sularına

Yürekler hep buruk
Gözler hep donuk...
Hep bir telaş, hep bir hız,
Tutamıyoruz hayatı...
Soyutlamışız kendimizi insanlığımızdan...
Farkında mısınız bilmem; ak saçlı ninenin gözlerindeki kederden..

Eski günleri hep masal olmuş
Gece yarıları torunlara anlatılan,
Artık onlarda inanmıyorlar
neneleri bunları yaşamışlar

Masal olmuş, perilerini bekliyorlar, avutmuyor ninenin sözleri
Torun diyor ;'' Babaanne bunlar gerçek mi?''

Koştur koştur...Ey insan seli kaçırma son vapuru
Aman geç kalma yüzündeki gülümseme için
Sil yüreğindeki bananeciliği
Son vapura binerken
Tutun hayata bir tebessümle, bak yetiştin geç kalmadın...