Bir Varmış Bir Yokmuş

Bu gece
Kuşkonmaz dallarına astım
hatırı sayılır bütün hayallerimi.
Ölüler haykırıp ayağa kalktı.
Oysa onlar,
kıyamet kopmadan kalkmayacaktı...

sonra
gül kokulu sedir ağaçlarına yaslandım bir ara
biraz buruk,
biraz ağlamaklı.
Oysa,
söz vermişti sulu gözlerim
bir daha ağlamayacaktı...

derken
zifirilerime doğdu bir anda.
Zühre'ce.
berrak mı berraktı.
zannettim kıymetlim,
Kıyamete dek,
bir daha beni bırakmayacaktı...

ve
şafaklara karıştı biranda
gözden koyboldu.
bir varmış bir yokmuş.
kendi masalımızda
kaybettik biz bizi
Bbirbirimizi.
oysa;
ne yeminler etmiştik.
Ne ben
Ne de o,
kaybolmayacaktı,
kaybolmayacaktık...