Bir Varmış Bir Yokmuş

Tüm yalnızlığımı doldurdu yokluğun..
Bir kar tanesi gibi düştün içime..
Sevmek zordu..
Küçük bir çocuğun korkusu vardı..
Yola çıkınca kaybolmak vardı sokaklarda..
Bir varmış bir yokmuş diye başlıyordu, dedemin anlattığı masallar..
Dün gibi hatırlarım masallarını..
Ama bir masalı doldurmaz dedemin yaşadıkları..

Sen..!
Yokluğunla doldurdun saatlerimi..
Yürüdüğümüz sokakları..Oturduğumuz bankları..
Nerelere götürdüğümü seni..Bilmediğimiz günahlarımızı..
Anlatamam yokluğunda yaptıklarımızı..

İsteyince koluna girip dolasıyordum sokaklarda.!
Tüm şehri ısıtıyordu yüzüm...
Özleyince...
Kilometrelerce öteye atıp seni,
Ağlıyordum yastığa gömülüp..İliklerime kadar titreyip..
Sen bilmiyordun hangi saatte çıkıp geldiğini,
Ve hangi kapıyı çarpıp gittigini..

Bir varmış bir yokmuş diye doğuyordu güneş,
Ve yürüyordu geceye...
Bir sahne vardı! Hergün aynı metni yazıyordu kalemim,
Ya da bir yerde takılı kalıyordu düşüncelerim..
Eksilen, çoğalan ne varsa ağırlıgınca kalıyordu bir kotada..
Bir dünyaya, bir gölgeme bakıyordum..
Mırıldanıyordu gezegen...
Ve bağıra çağıra söyleniyordu çerçevem...
İsteyince..Bir perdeyle kapatıyordum çenesini..
Ve ben hep o cümlede kalıyordum..

Görüyordum..
Yaşıyordum..
Ve söylüyordum...
Bir varmış bir yokmuş..