Bir Yalnızlık Güncesi

Bir içli şiir düşerdi gözbebeklerimden,
Çıplak ayaklarının değdiği
Yüreğimin kanayan yarasına
Bir hıçkırık düşerdi geceden
Ve... Ardından derin bir sessizlik!
Öykünmüş bir öyküye bedel düşlerden...

Son bir kez bakmışlığım kaldı ardından!
Narin rüzgârların değdiği saçlarına
Sen hep ıssız bir sokağıydın ömrümün!
On yedi yaşımdan bana kalakalmış...
Siyah gibi, simsiyah gibi renk renk,
Bir keman sesi yüzgörümlüğün...

O hüzzam duruşuna ömrümü versem,
Ve... Ne zaman yaslansa gölgen üryan kollarıma!
Ah sen, ne kadar yalnızlıksın biliyor musun?
Ben de en az senin kadar yalan!
Hala burnumun direğini sızlatır yağmurların,
Hala o buğu yükselir mavilerden kalan...

Ne güzeldi çocukluk zamanlarımın kızılırmağı
Ve... Ne kadar güzeldi eski yalnızlığım!
İçimde seni sana dair ıssız bir şiir özlüyor!
Durup dururken üşümedi ellerim!
Artık yok kızağım, çemberim cıncıklarım!
Annem pencerede yolumu gözlüyor!