Bir Yolun Sonu

Gitme kal kırık aynalara bakarak uslanalım,
Kalıp ölmek, gidip bekletmekten yeğdir,
Sancıdır canımızı vurup geçen yağmur,
Bir ezan sesi duyulur ikindi vakitlerine ayarlı...

Biraz aşk kırıntıları yokluyorum
Dilemma bulutları yontarak dağların doruklarından
Bir gök uyanıyor beni,
Bir kunduz kemirgenliğiyle ipimi koparıyor, Ardımdan;
İçimi dağlayan bir his
Biliyorum en namert çağındayız dünyanın.
Ve ben yine kötü şiirler yazacağım,
Hayatla bağdaşık,
Ölümüne kapsayarak içimdeki korkuyu,
Dönünce yirmi dört saati
Ve ağlamayacağım düşünce...

Sol yanımda yürek diye bellediğim çerağ
Karacak alazını iklimlerin
Ne çok kırıp döktü bizi bu çağ
Enkazını toplayan yok
Mevsimine yenilmiş sevgilerin...

Sabahlara ilk adım tenhalığı katarak
Puslu serin bir yağmurun ıslattığı gövdemi
Bırakarak yokluğuna,
Güneş doğmaz bahtıma yürüyorum.
Elveda gibi kanıksanmış bir söz etmeyeceğim,
Korkma;
Gidiyorum diye ardımdan ağlayanım,
Geleceğim diye bekleyenim olsun istemeyeceğim.

Gitme kal demek
Bütün imkansızlıkların rağmına,
Her duraksayışımda
Köpürür delirtici bu yangın.
Korkarım, gelişine uyandığım
Sabahlara doğmayacak güneş,
Baharlar hiç gülmeyecek yüzüme,
Nerde o serin yağmurların dinginliği,
Avucumu dayayıp içtiğim kaynak
Nerede bilmeliyim,
Alnımızı okşayacak bir karış toprak